Terug op wordpress…
oktober 10, 2008Ik heb een hele tijd mijn weblog op livejournal gehouden. Omdat ik de grafische mogelijkheden van wordpress iets leuker vind, ga ik terug deze beginnen gebruiken.
Ik heb absoluut geen idee of ik de berichten van de livejournal blog op één of andere ge-automatiseerde manier op wordpress kan krijgen, anders wordt het ctrl c ctrl v van de meest interessante dingen. Ik zal voor sommige zaken ook gewoon gaan verwijzen naar mijn livejournal zinenbeeld blog.
Er is heel wat gebeurd in mijn leven de laatste jaren, veel ervan is terug te lezen op http://zinenbeeld.livejournal.com…
Hier alvast een filmpje van mijn live-set.
Unfinished business…
april 6, 2007Vreemd hoe ik mijn ouders door en door ken.
Ik snap wat ze zeggen, waarom en op welke manier, en wat ze daarmee dan bedoelen.
Ik begrijp waarom ze dingen doen, en hoe ze met de gevolgen daarvan omgaan, ook al stoort het mij soms mateloos.
Ik weet wat er is als ze zwijgen, wat er in hun hoofd omgaat als ze voor zich uit zitten te staren, boos lijken maar dat niet zijn.
Ik lees hun gevoelens en analyseer wat de reden is van hun woede of verdriet… de ongevoeligheid heeft een oorzaak, die zal ik ooit wel dorgronden.
Het enige wat ik niet begrijp, is hoe ze het niet inzagen dat ze van mijn jeugd een nachtmerrie maakten die ik op den duur gewoon was en niet meer in vraag stelde. Dat ze niet ingrepen daar waar ingrijpen nodig was, maar enkel de gevolgen bevochten. Hoe ze me keer op keer weer in het onbekende gooiden, andere scholen, andere woningen, elke keer opnieuw andere mensen andere blikken, andere dialecten maar dezelfde harde woorden telkens weer opnieuw…
Raar dat hoe hard ze me ook proberen vormen hebben naar één of ander fantasiewezen dat ze stiekem aanbidden, ze niet weten wie ik ben, wat ik voel, waarvoor ik sta. Dat ze mijn leven getekend hebben met angst, en niet snappen wie ik zelf geworden ben om mezelf staande te houden in de wereld…
Nooit…
april 3, 2007Soms heb je het, maar dan is er niet genoeg van.
Soms heb je er geen, en wil je meer.
Als er dan meer is, weet je niet wat ermee gedaan.
En ook al is het precies of net wij altijd te weinig hebben, en anderen teveel,
Toch heeft iedereen er overal ter wereld even veel van.
Tijd is relatief,
maar dat wisten we al…
Terug na afwezigheid.
december 12, 2006Gisteren ging ik met Ine (mijn vriendin) naar Lost Prophets kijken in De Vooruit in Gent. We stonden daar temidden van de ‘punkrock-crowd’, met obligaat onze All-Stars aangesjord, lotgenoten in een strijd om het beste plaatsje. Veel wil ik er niet over vertellen. Hoewel ik the Lost Prophets niet dé groep vind, hebben die gasten mij echt wel verbaasd door een krachtig, melodisch en vooral professioneel optreden neer te zetten. Hard en hevig, soms zacht en meeslepend, altijd eerlijk en ook zo was het contact met het publiek. ‘Thank you’ klonk nog nooit zo gemeend als uit de monden van de zanger Ian en co-zanger Richard. The Lost Prophets werden ingeleid door de Britse hardcore/punkrock/emo (whatever) band The Blackout. Zij droegen een nummer op aan de headliners, en noemden hen de beste band ter wereld…
Gelijk hadden ze.
Kort geluk.
november 20, 2006Kort geluk is zitplaats voor twee op een overvolle tram,kort geluk is dat leuke clipje waar je al weken zit op te wachten.
Kort geluk is een uur extra slaap, een geniale ingeving, een leuke reactie op je weblog.
Kort geluk is een lekker pak friet, kort geluk is een automaat die teveel terug geeft.
Kort geluk is twee voor de prijs van één, de laatste croissant.
Kort geluk is nog nét tijd voor een tas koffie, de zon door het raam, een oude bekende.
Kort geluk is merken dat iemand anders voor je heeft opgeruimd, dat liedje downloaden dat je al zo lang wou horen.
Kort geluk is het einde van een zware dag, merken dat je toch geen schoolwerk hebt.
Kort geluk is een bioskoopticket met popcorn, een mooie droom, een leuke foto voor op msn.
Kort geluk is net de trein halen, samen klaarkomen, een nieuw paar schoenen.
Kort geluk is overal, vluchtig en ongrijpbaar, als een pluisje in de lucht dat je probeert in je handpalm te sluiten…
Funny how things change…
november 7, 2006Blijkbaar ben ik vaak voor mensen degene aan wie zij hulp vragen… Blijkbaar ben ik degene die hulp biedt aan mensen… Blijkbaar hechten mensen waarde aan mijn oordeel, stellen ze mijn aanwezigheid op prijs…
Raar…
Toen ik 6 was en in het eerste leerjaar zat, werd ik achteraan de klas gezet door de lerares. Daar zaten de allochtonen. De andere blanke kinderen zaten vooraan… Toen mij spullen telkens opnieuw gestolen werden, werd ik door mijn ouders in een andere school geplaatst. Daar werd ik elke dag aan de deur gezet, omdat ik stout was… Ik deed niks fout, maar ja een kind dat van een andere school is gehaald dat moét wel een probleemkind zijn.
Toen ik 12 was werd ik uitgescholden door de klastitularis. Dat ik mijn haar moest laten knippen, en dat ik er anders niet meer in kwam. Het was de eerste schooldag van het middelbaar, we waren nog niet eens in het lokaal. Andere kinderen riepen foute dingen naar me, zeiden dat ik mijn fiets niet meer naast de hunne mocht zetten… Op een dag zag ik net op tijd dat mijn voorwiel stond losgedraaid. Eerder dat jaar was iemand zo onder een vrachtwagen terecht gekomen.
Toen ik 13 was werd ik door de leraar ‘verwijfd’ genoemd. Hij nam me mijn examen Latijn af omdat ik zat te praten, net zoals iedereen anders in het lokaal. Maar enkel ik mocht mijn examen niet afmaken.
Toen ik 15 was, (op een andere school) stond ik vaak ergens tegen een muur te wachten tot het belsignaal het einde van de speeltijd aanduidde, te hopen dat ze me deze keer geen pijn zouden doen. Soms tackelden ze me verschillende keren na elkaar, en hoorde ik de wervels kraken… Anders waren het vriendelijke jongens, ze lachten niet zoveel met me als de rest. Jammer dat ze me zoveel pijn deden.
Ik heb herinneringen aan gebeurtenissen ergens diep in mijn geheugen begraven, momenten van angst waarin ik schreeuw: ‘Neen meneer, alstublieft, nee…’ terwijl ik wordt meegenomen om iets te doen, maar dan stopt het plots. Ik weet niet waar deze herinneringen vandaan komen, ik weet niet wat ze betekenen, ik weet niet of ze echt gebeurd zijn…
Zovele dingen die elke dag nog gebeuren waarover ik boeken kan schrijven (ben ik mee bezig), dingen die me mijn eigenwaarde ontnemen, zaken waardoor ik me slecht voel en verdrietig. Zaken die aantonen hoe een vreselijk persoon ik ben, hoe lui ik ben en hoe weinig respect en verantwoordelijkheid ik heb…
Raar toch…
zin en beeld 