Funny how things change…

Blijkbaar ben ik vaak voor mensen degene aan wie zij hulp vragen… Blijkbaar ben ik degene die hulp biedt aan mensen… Blijkbaar hechten mensen waarde aan mijn oordeel, stellen ze mijn aanwezigheid op prijs…

Raar…

Toen ik 6 was en in het eerste leerjaar zat, werd ik achteraan de klas gezet door de lerares. Daar zaten de allochtonen. De andere blanke kinderen zaten vooraan… Toen mij spullen telkens opnieuw gestolen werden, werd ik door mijn ouders in een andere school geplaatst. Daar werd ik elke dag aan de deur gezet, omdat ik stout was… Ik deed niks fout, maar ja een kind dat van een andere school is gehaald dat moét wel een probleemkind zijn.

 Toen ik 12 was werd ik uitgescholden door de klastitularis. Dat ik mijn haar moest laten knippen, en dat ik er anders niet meer in kwam. Het was de eerste schooldag van het middelbaar, we waren nog niet eens in het lokaal. Andere kinderen riepen foute dingen naar me, zeiden dat ik mijn fiets niet meer naast de hunne mocht zetten… Op een dag zag ik net op tijd dat mijn voorwiel stond losgedraaid. Eerder dat jaar was iemand zo onder een vrachtwagen terecht gekomen.

Toen ik 13 was werd ik door de leraar ‘verwijfd’ genoemd. Hij nam me mijn examen Latijn af omdat ik zat te praten, net zoals iedereen anders in het lokaal. Maar enkel ik mocht mijn examen niet afmaken.

Toen ik 15 was, (op een andere school) stond ik vaak ergens tegen een muur te wachten tot het belsignaal het einde van de speeltijd aanduidde, te hopen dat ze me deze keer geen pijn zouden doen. Soms tackelden ze me verschillende keren na elkaar, en hoorde ik de wervels kraken… Anders waren het vriendelijke jongens, ze lachten niet zoveel met me als de rest. Jammer dat ze me zoveel pijn deden.

Ik heb herinneringen aan gebeurtenissen ergens diep in mijn geheugen begraven, momenten van angst waarin ik schreeuw: ‘Neen meneer, alstublieft, nee…’ terwijl ik wordt meegenomen om iets te doen, maar dan stopt het plots. Ik weet niet waar deze herinneringen vandaan komen, ik weet niet wat ze betekenen, ik weet niet of ze echt gebeurd zijn…

Zovele dingen die elke dag nog gebeuren waarover ik boeken kan schrijven (ben ik mee bezig), dingen die me mijn eigenwaarde ontnemen, zaken waardoor ik me slecht voel en verdrietig. Zaken die aantonen hoe een vreselijk persoon ik ben, hoe lui ik ben en hoe weinig respect en verantwoordelijkheid ik heb…

Raar toch…